Uitmuntend concert (alweer!) van Nick Cave. Carnage en Ghosteen maken nu de dienst uit op de setlist, tot spijt van wie het benijdt. Het oude, klassieke repertoire wordt even aan de kant gezet, op enkele nummers na, als het weergaloze Into My Arms en de murderballad Henry Lee.

Bijna een celebratie met duivelse klaagzangen, bijbelse metaforen en bezwerende dark-gospels. Daartoe bijgestaan door drie zangeressen, multi-instrumentalist Johnny Hostile en de geweldige toetsenman/sjamaan Warren Ellis, die bijzonder driest te keer ging bij God Is In The House/The Hand Of God. Manische mannen op een podium.
- ‘You all are learning to be a public again, we are learning to be a band again…’ -

Een ontieglijk mooie versie van Cosmic Dancer van Marc Bolan. Genieten (met een licht ongemakkelijk gevoel) van I Need You, ‘I am beside you...’ als een oneindig mantra, Een Love Letter die een smeekbede wordt (‘oh baby please come back to me…’) waarvan hij weet dat ze niet verhoord zal worden.

Cave gaat op zoek naar verlossing, die hij nooit helemaal zal vinden, maar hij vindt troost in contact leggen met het publiek. Zijn spitse humor en zelfrelativering zorgen voor wat licht in het donker. Want dat is het – pijn, machteloosheid en depressie omzetten in een onstuitbare creativiteit en (over)levensdrang. Zichzelf uitvinden als Nick Cave Na Het Grote Drama. Hij zal er zijn verdere leven mee bezig zijn.

Zijn muziek vaart er wel bij. Steeds betere platen en concerten met ouder worden, welke artiest doet hem dat na?

Marc Vos